ميليون ها نفر، پياده و غير پياده، فاصله های دور و نزديک را طی کنند، زمزمه زير لب آنها لبيک يا حسين باشد، اين در جهان سابقه ندارد؛ يعني مقدور کسی نيست. آن روزي که زينب کبري (س) سوگند ياد کرد فرمود: نام ما را نمی توانيد فراموش کنيد، همين بود: «فَوَ اللَّهِ لَا .تَمْحُو ذِكْرَنَا وَ لَا تُمِیتُ وَحْیَنَا» همين بود
ما در زيارت «اربعين» به ذات مقدس حسين بن علی (س) عرض می کنيم، شما آنچه لازمهٴ تعليم و تزکيه بود گفتيد، آنچه بايد با گفتار و رفتار و کردار و نوشتار و نامههايتان بفرماييد فرموديد: «فَاَعذَرَ فِي الدُّعَاءِ وَ مَنَحَ النُّصحَ» شما کم نياورديد، اما کاری کرديد که انبياي ديگر به آن مرحله بار نيافته اند.
اگر وجود مبارک خليل مأمور شد به ذبح فرزند: «يا بُنَيَّ إِنِّي أَری فِي الْمَنامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ»، باز با «وَ فَدَيْناهُ بِذِبْحٍ عَظيم» مسئله حل شد و اگر آتش سوزی طرح شده بود: «قالُوا حَرِّقُوهُ وَ انْصُرُوا آلِهَتَكُمْ» با «قُلْنا يا نارُ كُوني بَرْداً وَ سَلاماً» مسئله حل شد؛ اما برای شما اين گونه نبود. اگر بنا بود فرزند قربانی کنيد که کرديد و اگر بنا بود قطعه قطعه شويد که شديد؛ اين خاصيت حسين بن علی است.
الآن در شرق عالَم، غرب عالَم، يک چنين پديده ای شما ببينيد ميليون ها نفر، پياده و غير پياده، فاصله های دور و نزديک را طی کنند، زمزمه زير لب آنها لبيک يا حسين باشد، اين در جهان سابقه ندارد؛ يعني مقدور کسی نيست. آن روزي که زينب کبري (س) سوگند ياد کرد فرمود: نام ما را نمی توانيد فراموش کنيد، همين بود: «فَوَ اللَّهِ لَا .تَمْحُو ذِكْرَنَا وَ لَا تُمِیتُ وَحْیَنَا» همين بود
