به گزارش پایگاه اطلاع رسانی الاربعین، این روزها جهانیان نظاره‌گر تجلی شور و عشق میلیونی جمعیتی است که از شمال و جنوب و غرب و شرق ایران با پای پیاده خود را به نجف رسانده و از آنجا عازم کربلا می شوند.
در این میان نکته‌هایی وجود دارد که می تواند حامل پیام هایی روشن برای تمام شرکت کنندگان و تحلیلگرانی باشد که برای مقاصد سیاسی و فکری خود ادعای شکل گیری شکاف در نسل های مختلف دارند.
یکی از مهمترین ويژگي هاي راهپیمایی امسال نقش بستن تمثال و یاد شهدا بر کوله افرادی است که در مسیر راهپیمایی هستند. اما چرا این حرکت می تواند یک رخداد مبارک در حوزه فرهنگی و جغرافیایی اربعین تلقی می شود؟
برای پاسخ به این پرسش لازم است نخست در کارهایی که شهیدان و ایثارگران ما انجام داده اند درنگ کنیم. آنان چه کار بزرگی به سرانجام رساندند که اکنون و پس از سه دهه، نسل های مختلف انقلاب یاد و خاطره این عزیزان را گرامی می دارند؟
بزرگترین کاری که شهیدان کردند این بود که برای امنیت، آرامش، آسایش و خاک وطن از ارزشمند ترین داشته های خود یعنی جان، جوانی، همسر، فرزند و دیگر عزیزانشان دل کنده و در راه خدا قدم گذاشتند.
با پیروزی انقلاب اسلامی ، توطئه هایی که دشمنان و فتنه هایی که برخی از عناصر ضد انقلاب در آن زمان ایجاد کردند موجب شد جوانان آن روز که اسطوره و الگوهای امروز هستند با توسل به ائمه و گوش به فرمان ولایت زمان معجزه هایی خلق کنند که در برخی از مواقع از آنان به عنوان شاهکارهای دفاعی قرن یاد شود.
اقدام جوانان در راهپیمایی اربعین و حمل تصاویر شهدا در این اجتماع بزرگ نشان از آن دارد که این جوانان به سان همان جوانانی هستند که در پیروزی انقلاب و سال های جنگ حماسه آفریدند.
نسل کنونی انقلاب همچنین با حضور گسترده در پیاده روی اربعین نشان داد که چون شهیدان در حساس ترین شرایط به پاخواسته تا خط بطلان بر شکاف نسلی انقلاب بکشد و حقی را که در برخی از مواقع در سایه باطل کمرنگ شده بود با توسل به حریم اهل بیت پُررنگ کنند.
اقدام پسندیده نهادها و زوار اربعین در زنده نگه داشتن شهدا باعث می شود مردم قدردان اقدامات شهدا باشند. اما شهدا که خود صاحب جایگاه والایی در پیشگاه الهي هستند چه نیازی به قدردانی دارند؟ در این زمینه باید گفت یکی از دلایل قدردانی از این عزیزان حکم ادب است.
مردم ایران زمین در زنده نگه داشتن یاد اسطوره و پهلوانان خود، حافظه بلند مدتی دارند آنان اسطوره های ایران باستان را هزاران سال نقل کردند تا بتواند روزی به قلم حکیم ابوالقاسم فردوسی شاهنامه شود، این مردم رشادت فرزندان و جگر گوشه های وطنی خود را از یاد نمی برند.
اینکه کسی توانسته امنیت ما را حفظ کند و بزرگترین آرزوی هر شیعه یعنی زیارت امام حسین را برای ایرانیان برآورده کند به یقین لایق ستایش و سپاسگزاری است. این مردم فراموش نمی کنند که اگر رشادت فرزندان این دیار نبود صدام هیچگاه به خواری و زبونی کشیده نمی شد تا اربابان وی مجبور باشند که پیش از فرا رسیدن اجلش او را از صحنه سیاسی محو کنند.
نوروز 95 به همراه خانوادگی به یادمان شهدای مطلع الفجر گیلانغرب رفته بودم که در آنجا برادرم خاطره ای از شهید ابراهیم هادی موذن جبهه ها تعریف می کرد و مي گفت: در گرما گرم جنگ و زمانی که لشکریان حزب بعث با تمام امکانات مشغول قتل عام بودند و جاده قصرشیرین به گیلانغرب در اختیار صدامیان بود این شهید عزیز یک روز فرمودند نه تنها این جاده را آزاد خواهیم کرد بلکه روزی خواهد رسید که از این مسیر به کربلای معلی می رویم.
حال که امسال گیلانغرب و جاده قصرشیرین به عنوان یکی از محورهای پیاده روی انتخاب شد نباید پس از سی سال به کرامات شهدا ایمان بیاوریم و بپذیریم آنان عارفانی بودند که هفت شهر عشق را یک شبه پیمودند.