بعثت پیامبر اکرم(ص) فصل پایه‌گذاری حکومت صالحان در پهنه گیتی و بزرگترین جشن مسلمان به شمار می‌رود. خاتم النبیین(ص)، اهداف والای انبیای پیشین را در اشاعه دستورات الهی احیا کردند و مردم را از جهالت و گمراهی که در آن به سر می‌بردند، رهانیدند و به توحید و سرچشمه ایمان، دانش و تقوا رهنمون ساختند.
«رسولی از خود شما به سویتان آمد که رنج های شما بر او سخت است و اصرار به هدایت شما دارد و نسبت به مؤمنان رئوف و مهربان است» ( سوره توبه آیه ۱۲۸) این مژده قرآن کریم به انسان هایی است که در تاریکی های زمین در جستجوی روشنی هدایت و سعادت، منتظر میلاد آخرین فرستاده خدای متعال بودند.
بیش از ۱۴ سده از واقعه بعثت پیامبراکرم(ص) می‌گذرد و هر چه اندیشه بشر تواناتر می شود، اهمیت این واقعه بزرگ بیش از بیش رخ می نماید. در واقع بعثت انبیا یک قاعده عقلی است که با هدف آفرینش انسان ارتباط مستقیم دارد، به گونه ای که هیچ فردی نمی تواند ایمان به خدا داشته باشد اما حکمت او در آفرینش جهان هستی و به ویژه خلقت انسان را انکار کند. بنابراین آفرینش انسان باید هدف داشته باشد و این هدف چیزی جز پرورش یک مخلوق کامل که پرتویی از صفات حق در او باشد و لایق قرب او شود، نخواهد بود. هدف بعثت این بوده که باید شریعت، معیشت، سیاست و معرفت آمیخته با اخلاق باشد و برای این مهم، پیامبر(ص) مبعوث شد. بی شک منظور از بعثت پیامبران، هدایت و تربیت نوع بشر در سایه برخی تعلیمات و دستورهای آسمانی است، بنابراین از یک طرف منظور از بعثت رسول اکرم(ص) هدایت و ارشاد مردم که همواره توأم با معنویات است و از جهت دیگر نیز لازمه تحقق هدایت در میان مردم، عصمت پیامبر(ص) است. آنچه که دعوت رسول اکرم(ص) را جهانی کرده، ندای یکتاپرستی و توحید است و در حقیقت بعثت پیامبر(ص) نمونه بارزی از رحمت واسعه حق محسوب می شود زیرا بسیاری از مردم جهان در پرتو تعلیماتش راه حق را پیدا کردند و به آن پیوستند. تعلیمات پیامبر اکرم(ص) برای هر فردی که طالب آرامش است، امکان پذیر و قابل انجام است و از این روست که او را رحمه للعالمین می نامند.